In Hummelo las Amé Pelgrom. Leerling van de Woordhof uit Hummelo een zelf gemaakt gedicht voor.

Wat nou als je door oorlog wordt geraakt?
Jong en oud die hun vrijheid kwijtraakt.
Angst, pijn en verdriet.
In verzet kon je niet.
Sommigen zongen een lied.
Dan vergaten ze even het verdriet.
Zoals vroeger was het niet meer.
Bommen en schoten klonken keer op keer.
Veel mensen hadden angst.
Maar de kleintjes waren het bangst.
Soldaten hebben gevochten voor een vrij leven.
Sommigen hebben zelfs hun leven gegeven.
Als deze dappere soldaten er niet waren geweest.
Dan was er nu geen vrijheid geweest.
V van vrede.
Vrijheid voor het heden.

Ook in Hummelo lazen Dirk Sessink en Sietse Rexwinkel, leerlingen van de Woordhof, samen de volgende tekst voor:

Als kind in de oorlog:
apart naar school.
Niet naar het zwembad,
geen dagje naar het strand.
Als Joods kind in de oorlog:
niet naar de dierentuin.
Geen picknick in het park.
verboden in het restaurant.
Als Roma of Sinti-kind in de oorlog:
niet goed genoeg om het anders zijn.
Om het niet wonen in een huis,
op de trein gezet, gedeporteerd.
Als Oekraïens kind in de oorlog:
gevlucht uit eigen land.
Vader vecht daar in de strijd,
is hij nog ongedeerd?
Elke dag angst, onzekerheid,
als kind in oorlogstijd.
In Syrië, Congo, Ethiopië, Soedan,
Jemen, Myanmar, Nigeria en Afganistan.

In Hoog Keppel werd de herdenking geopend door Niels Bloemendaal die The Last Post speelde voorafgaand aan de 2 minuten stilte.

Een gedenkwaardige avond, bij het oorlogsmonument aan de Monumentenweg. Waar burgemeester Besselink en jeugdburgemeester Jorik de Greef bloemen bij het monument legden. Gevolgd door Ard Rexwinkel (vertegenwoordiger van de veteranen), Jeroen Bremer, Ivonne Kooij (vertegenwoordiger bevolking en aftredend voorzitter van Oranje Comité Drempt) en de vele bezoekers.

(zie voor alle foto’s Achterhoekfoto.nl)

Xanthe Kemperman van basisschool de Klimtoren, presenteerde de volgende tekst:

Oorlog om de Hoek,
Vluchtelingen op de stoep.
Ik denk na van wat ik zou doen,
Vluchten, vechten, blijf ik thuis?
Is er voor mij een achterhuis?
Vluchten? En waar ga ik dan heen?
Kan mijn familie mee of moet ik alleen?
Kan ik met mijn vrienden blijven praten?
Moet ik echt alles achterlaten?
Ik word stil
om stil te staan
bij toen en nu
bij al dat verdriet.
Ik wil in vrede leven.
Oorlog, dat wil ik niet!

Ook Thijs Memelink van de Klimtoren had een mooie tekst, die hij bij het monument mocht voorlezen:

De stilte laat me denken.
Over de mensen. De mensen die hebben gestreden.
Misschien wel tot hun dood.
Hun leven hebben opgegeven. Zodat wij een beter leven hebben.
De stilte laat me denken.
Over de mensen. De mensen die ons een beter leven gaven.
Ons de rust hebben teruggegeven.
Niet meer hoeven schuilen voor het gevaar dat dreigt te komen.
Maar in vrijheid leven.
De stilte laat me denken.
Over de mensen. De mensen die hebben gescholen.
Die niks hebben misdaan, maar toch werden gegrepen.
Ze worden weggestuurd, ver hier vandaan.
Die twee minuten stilte is het minste wat wij kunnen doen voor al die mensen.